Kalan Sen Şiiri - Kemal Aslan

o kadar uzak ki
unutmuş
yürümemi
nasıl geçti
izi yok
hep şimdi

kaşların
gerilen yay tetikte

bekler bir limanda
açılmayı kirpiklerin

gözlerin
en çok dokunduğum yer

terk ettiği anları mı taşır
göz yaşların

açmak için hazır
çekmeye tek soluğu
dudakların

çıkmak ister sokağa
dar odalarda
gülüşün

dolanır aşina
kulaklarımda
sesin

dağılır rüzgar saçların
kıskanır fırtına

yayar sıcaklığını
öpünce alnın

kaybolur kulakların
olmasa dudaklarım

burnun
hazır aşk kokusuna
kaç kere çekti beni

çenen
bilirdi dokunduğu teni

hatırlar mı omuzların
sarsıldığı anı

özler mi
açtığı mor gülleri
gerdanın

götürürdü göğüslerin
her an çocukluğuma

kaybolurdu avuçlarımda
okşanınca ısınan elin

zorunlu bir durak göbeğin

taşırdı içinde cevabı
küçük soru kalçaların

çıkarır yokuşu
soluksuz bacakların

değdiğinde yüzüme
ayak bileklerin
bir öpücük kalır

tadı ağızda
küçük yumurta
topuğun

anar mı
kadife zemin
geçen zamanı

dağlanmaya hazır
endamın

rüzgarsız uçurtma
ruhun