Kal Deme Usta Şiiri - Celal Bahar

Kal deme usta...
Dizde derman yok,
Bende vakit yok,
Zaten geleceğine dair,
En ufak ümit de yok.
Ne olur bu da geçer deme usta...
Çünkü sadece zaman geçiyor.
Çünkü sadece ömür geçiyor.
Geceler uzuyor,
Günler kısalıyor.
Mevsimler adeta,
Birbirini kovalıyor.
Lakin bu acı geçmiyor usta.
Bu hasret dinmiyor,
Yüreğimdeki boşluk dolmuyor.
Olmuyor usta olmuyor.
Kalmakla bir yere varılmıyor.
***
Sabır deme usta...
O dediğinden bende kalmadı.
Bir canım var delik deşik,
Onuda kimse beğenip almadı.
Kahrolası mazi,
Bir türlü aklımdan çıkmadı.
Unutmak istediğim ne varsa,
Tek bir gün bile peşimi bırakmadı.
Bu şehir var ya bu şehir,
Her yerinde o yaşıyor.
Ne kadar gizlesem de,
Gönül bir hatıra ile karşılaşıyor.
Kal deme bana usta,
Çünkü burada kaldığım her gün,
Sırtımdaki yük ağırlaşıyor.
Aldığım nefes zorlaşıyor.
Düşün ki ödüm kopuyor,
Bir yerde onu görmekten.
Düşün ki elim ayağım titriyor,
Bir kaldırımda göz göze gelmekten.
Tekrar alev alıp yanmaktan,
Ardından bakarken kaskatı kalmaktan.
Yıllar yılı çektiklerimi,
Sil baştan yaşamaktan.
Ne olur bırak gideyim usta.
Tutma beni,
İnan kalmak çok daha zor,
Engin deryaları aşmaktan,
Kör bir kuyuda,
Bir başına yaşlanmaktan.
Bırak usta bırak gideyim.
Gideyim de biraz kendime geleyim.