Kal Şiiri - Erdal Çoban

Terkedilmiş hayatları yaşayanlardan mısınız?
Başrol de olmanız gerektiğine inandığınız bir sette hep figüranlık görevi almak insanı yoruyor olsa gerek
Birde başınızdaki yönetmen sürekli onu yapma günah, bunu yapma sevap diye bağırıp duruyorsa yandınız gitti
Yalnızlığınızı aynalar boyu çıplaklıklardan çalanlardansanız
Çaldıklarınız size karanlık, depresyon ve umarsızlık olarak geri dönecektir.
Perdeler kapalı ve ışık yokken rahatsız olmamaya alışmışsanız; siz de bizlerdensinizdir demek
En son ne zaman içten bir sarılışın burunda kalan kokusunu derinlerinize çektiniz.
Ya da en son ne zaman isteyerek sonucunun ne olacağını düşünmeden cebinizdeki parayı, bir holding patronunun cebinden aşırmışçasına dağıttığınız
Annenize veya anneniz sandığınız; anneniz olmasını dilediğiniz insanlara bir yetiştirme yurdu terkedilmişliğiyle kucakladınız.
Katları arttıkça yalnızlıkları çoğalan, yeryüzünden her bir kat yukarıya yükseldikçe yeryüzündeki acılardan bir kat daha kalleşleşen bir mevsimse zaman
Durup düşünmeler, mavi engine bakıp iç geçirmelerin vakti çoktan geçmişse
Ve noktası kendinden fazla virgüllerde sallanıyorsa kalbiniz
Ölüm, bazen deprem, bazen trafik kazası
Bazen ve en çokta intiharsa
Ve kesilen jilet yaraları enlemesinden boylamasına damarlar boyu ilerliyorsa
Koridorları koşarak geçme vakti gelmiştir bilesin
Koşulan bazen bıçak parasını bulmaya çalıştığınız en sevdiğinizin, bıçaklara gelesi ellerde son çırpınışları
Terk edip gitmiş sevgilinin arkasından son gözyaşı
Ve terk edilemeyenlerin yarattığı pişmanlığın elde kalan yarısı
Şimdi dur ve beni dinle
Eğer bu senden veya senliğinden bir cümleyse bırak her şeyi ve kaç
Git güneye yerleş, git kuzeye yerleş hatta git ama yerleşme
Yeter ki git
Gitmek yürek ister, kalmak akıl sonunda terk edilmektense terke etsen de başka türlü çekilmez bu son kahır.