bana parmaklarını göster
usulca kırayım beyaz karların üstüne
iki damla kanın aksın ver yemin
yağmur bol derde düşenlerin, meryemin
köşelerde oturduğun an, sen aklımda
nar rengi bir tas devriliyor ellerinden elime
kıymetsiz mücevherler dizili papuç bağında
kahverengi bir nüans gözlerin, gözlerimin içinde
zaman kırk ambar boğumunda başakların
güneşe dönük ilk defa şiir yazıyorum
saçlarından yağmur damlıyor ak güllere
leylanın dudak büküp adımlayışını anlıyorum
ayın son günlerinden son dikilen ağaçtan
kopardığım çıngıl üzerine yemin ederim ki
ve sen yemin edersin ki bütün arzularına
durmadan kar yağıyordu keskin vadilere
çığ olup devrilecekti sıcak gözyaşlarına
yol kıvrıladursun, su büküledursun, ya ben!
güle dönmesi mümkün olmayan ateşteyken
yola oturup ağladım, ağladım, ağladım
kar yananların, gül olup açanların, ibrahimin
(31 Mayıs '98, İstanbul)
Ethem VayvaylıKayıt Tarihi : 25.1.2002 10:28:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!