“Usta,” dedim “hani bir adam vardı
Arada sırada sana uğrardı”
Babacan kahveci omzuma vurdu:
“Senin adam orda, bak, oturuyor”
Uzaklara dalmış yorgun gözleri
Keder yumağına dönmüş yüzleri
Çekmiş kucağına bükmüş dizleri
Baktım bir köşede tek oturuyor
Anlattı kahveci daha sormadan:
“Tütün sarıp içer ara vermeden
Gözüne bir damla uyku girmeden
Burada sabaha dek oturuyor
Kimseyle selamı sabahı yoktur
Hâli derviş amma külahı yoktur
Paraya makama tamahı yoktur
Karnı aç ya gönlü tok oturuyor
Sızlanmaz isyanı ruhu yaksa da
Dert etmez açlıktan ağzı koksa da
Elbise namına bir şey yoksa da
Asalet üstüne şık oturuyor
Gönül coşmazmış aşk ile dolmadan
Kurtuluş olur mu çile dolmadan
Daha otuz yaşı bile dolmadan
Kara saçlarına ak oturuyor
Belli ki içinde kopan fırtına
Getirmiş sabrını en son kertine
Yüklenmiş sanırsın yorgun sırtına
Bir dünya dolusu yük oturuyor
Dinle kulak verip ne dediğine
Şaşarsın ne laflar söylediğine
Taşı koyar gibi tam gediğine
Sözleri yerine cuk oturuyor!”
Kahveci doluktu, sustu, of çekti
Gözlerinden iki damla yaş aktı
Bir Mülkî’ye bir de adama baktı
Dağlar gibi başı dik oturuyor
Aslan AVŞARBEY (Mülkî)
29.11.2018-Eskişehir
Kayıt Tarihi : 7.12.2018 18:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!