Kahve Koyusu Yalnızlığın (Deneme) Şiiri ...

Kahve koyusu yalnızlıklarından geldin sen bana. Karanlıklarını yırtıp atmak istercesineydi, gönül kapımı yumruklamaların. Araladım kapıyı, hemen girdin gönlüme. Bir köşeye büzüşüverdin çocuk gibi. Islaktı her yerin, yalnızlık yağmurlarında kalmış bir adamdın sen. Yıllarca özlemlerle yaşamış ve nefes almaya çalışmış. Kahve koyusu bir yaşam ve kahve koyusu anılarını yüklenip düştün yollara. Sırtında kocaman bir çuval, içinde de yalnızlığın. Hem de kahve koyusundan…



Şarap renginde bir geceye daldık birlikte. Kah baktık kana kana, kah kaçırdık gözlerimizi. An geldi, bir mıknatıs birleştirdi bizi sanki. Tüm karşı koymaları yitirdik işte o zaman. Kahve koyusu yalnızlıklardan şarap rengi gecelere daldık. Bir dut ağacı vardı bahçede. Dut tadında bir sevdaydı belki de bizimki. Ne çok tadı barındırdın göğsünde bunca zaman sevgili? Şarabın rengi duttan geldi belki de, senin kahve koyusu yalnızlılardan kaçarak gelişin gibi. Dünyadan sıyrılıp bana koşuşun gibi. Tutsak zamanlardan arındırılmış bir masal oldun. Sadece masallarda yaşayan bir prens oldun. Kulenin zirvesin de değil de, bu kez karanlık zindanlardan sakladılar beni, gel kurtar sevgili. Kahve koyusundan da beter, bu karanlık. Şarabi gecelerime götür beni.