Kahve Günü Şiiri - Berke Selman

Kahveler sert gelirdi yine, şeker eklenerek,
Bir tutam hüzünle pişmeden önce.
Bence kahvenin yanında bir çiçek gerek,
Espresso bile tatlı olur, seninle içince.

Kış yağmurları penceremi tıklatıp, durdu,
Bahar soluğu vardı buğulu dudaklarında.
Telveden değil, gözlerimden bak falına,
Kekeliğim zemheridendi çeneme vurdu.

Kahve biriyle konuşmayı geliştiren egzersiz.
Yalnız içildiğinde ise ufkunu açan meditasyon.
Hele bir alışılınca vazgeçilmez olur şekersiz.
O ta Etiyopya’dan yayılmış afsunlu bir afyon.

Bir hoş ağarıyor gün, iki aşık tepeden.
Sevginle, kahve içmeden de olurum ayık.
Acıyla kabaran gönlüm taşıyor cezveden,
Düşlerim bol köpüklü, tam ağzına layık.

Dökülüyor binlerce çekirdeği ihtirasla,
Yalnızlığımdan kavrulmuş kahvenin.
Akranıma lokumum, fıstığım demem asla.
Rayihası gibisin kırk yıllık mahzenin.