Kahreden Diller Şiiri - Andelip Andelip

Müsaden olursa artık gideyim,
Kalbimden ruhuma eserken yeller.
Varıp da tenhaya uzlet edeyim,
Dertleri kederi, götürsün seller.

Koklamak istedim bir gülsün diye,
Yüreğime giden bir yolsun diye,
Konuşurken susan bir dilsin diye,
Bırak yanlış bilsin bizi bu eller.

Yarım asır oldu, bak şimdi yaşım,
Sana baka baka yanıyor başım,
Tükenirken ömrüm, bitmez telaşım,
Engel olsa da bu karanlık yollar.

Gençlik ve yaşlılık, hepsi de kader,
Çekmeyelim şimdi kavgayla keder,
İyiler burada daim kaybeder,
Yeşerse de şimdi kupkuru çöller.

Kimseyle görüşme dersin her zaman,
Feryadın ruhuma çöktü ne yaman,
Şimdi pişman olup dedim el aman
Yemyeşil bahçemde solarken güller.

Senelerdir çektim sonsuz sevdayı,
Atamadım baştan ben bu belayı,
Ne yapayım şimdi sensiz dünyayı,
Bırakmadı beni kahreden diller.

Sitemim nefsime, kimseye değil,
Aşkı sevdaları yıkmaya değil.
Bir ömür boyunca, çekmeye değil,
Kırılan kalbimi yorsa da haller.

...andelip...