Kahramansız Hikaye Şiiri - Metin Güngör

başıma gelen herşey bir kelimesini unutup gitti dilimde.şimdi etrafım çoğunun ne anlama geldiğini bilmediğim sözcüklerle dolu..
Şimdi dönüp bakıyorumda geçmişime,çok uzaklarda geçirdiğim,çoğu zaman gölgemin bile benimle yürümediği onca yalnız yıllarım,,bakkal yolunu bile gurbet sanıp annesini özleyen çocukların arasında,elinde patlak bir futbol topuyla alt dudağı titreyen bir çocuk olarak canlanıyor karşımda..
Ne garip..
Oysa bu yalnızlıktan bahsetmiyordu,ilkokulda adını yazmayı başardığım için bana ilk hediyemi veren sıra arkadaşımın aldığı kurşun kalemle yazdığım ilk şiirimde.
Şimdi,kışında kullanılan yazlık sinemalarda tek perde halinde gösterilen hayat hikayemi izliyorum.tanrım,,ne kadarda yabancılaşmışım kendime.oysa kadrajda gülümserken donmuş yüzüm,ki bu yùzden herkes beni böyle hatırlar.
Neden kimse bahsetmiyor mahvettiğim hayatlardan? neden donuk yüzlü herkes,sus pus? beş kızın üstüne bir kızı daha olan bir baba gibi..birdaha hazırlamak istemediğim valizim hic bozulmamış ki.
Oysa gittiğinde kaybolmasın diye,şehrin tüm sokakların pudra döktüğüm bir sevgilim var,ayak izlerinden bulabileceğim..ama gel gör ki o da korkmuş ruhumun karanlığından..
Yine yalnızlık tütüyor bu trenlerin bacaları ve nefret ettiğim sevgili valizim pis pis gülüyor yapışırken elime...