Kahpe Pusuda Ölüm... Şiiri - Kazım Doğan

Benim saatim hep sana kuruluydu gülüm,
Gözlerim akrep, kirpiklerim yelkovandı
Zaman benim yüreğimde kuruluydu,
Okuldan dönüşünü beklerdim,
Yüreğim söylerdi geldiğini
Hiç şaşmazdı vakit,
Kapıyı açtığımda hep karşımdaydın...
Nerede olduğunu,
Ne yaptığını,
Neler düşündüğünü çok iyi bilirdim...
Zaten hep benim düşündüklerimi düşünürdün
Saatim, dakikam, saniyem, saliselerim sana kuruluydu,
Aşktı bu,
Sevdanın en delikanlısıydı,
En yüreklisiydi,
E kolay değil di bir Devrimciyi sevmek,
Yürek isterdi... ve sen sevdin beni gülüm
Çok yürekliydin...
Aşk sendin, ben aşktım...
Aşktık ikimiz...
Deli dolu iki kalp
Dolu dolu güzel ve mutlu bir yaşamdı yaşadıklarımız...
Çok ciddi görünürdü dışarıdan tartıştıklarımız.
Oysa biz birbirimizi hep böyle yüksek sesle severdik,
Bizim şakalarımız hanım evlatlarının yaptığı şakalardan değildi be gülüm
Biz birbirimizi böyle sert seviyorduk,
Deşarj oluyorduk birbirimize bağırarak,
Sonra gülücüklerimiz birbirine karışıyordu,
uzun süre başını omzuma koyuyordun
seni ben hep kumral saçlarını okşayarak seviyordum...

Sen yürekli bir kızdın gülüm,
E kolay değil di bir Devrimciyi sevdin,
Kahpeler,
Kancık bir pusu kurdular okul çıkışında,
Benim sevdiğim olduğun için toprağa girdin...

Yaşasaydın bugün doğum gününü kutlayacaktık,
İki gün sonra da benimkini,
Bırakmadılar kahpeler,
Bir kıza namlu çevirdiler,
Gülüm seni devirdiler...
Oysa biz seninle evlenecektik,
Birbirimizi ölene dek sevecek,
Bir yastıkta ölecektik,
Ne demeye gittin be gülüm,
Seni bir kez buldu ölüm
Ben her gün öldüm...
öldüm be gülüm...

(Biz seninle hayata nişanlı,
ölüme sözlüydük,
Sen sözünü tuttun,
Ben nişanlı kaldım.
Ben de görevlerimi yapıp sözümü tutacağım.
Sana söz gülüm.)
Kazım DOĞAN
28.08.2009