Kahkahaların Sustuğu Yer

I.

Bir his var içimde.
Senden kalan tek iz o sadece.
Ağır ağır hissizliğe doğru yelken açtım.
Sensizliğin açıklarında buldum kendimi.
Aynı anda kaybettim seninle, kendimi.
Kendim kendime yetmiyorum artık.
Bir ben yok artık bana yeten.
Kimse de tutmadı elimden.
Akan trafiğe inat kaldım yolun ortasında.
Bu bir rüyaysa eğer
Ve hala uyanmamışsam,
Uyanmaya ölmeyi tercih ederim.

Sen uyandın mı hissizlikten?
Bu vahşi çaresizlikten
Toz gibi dağılıp, hiçlikten
Uyanmamaya zorlayanların cümlesinden
Uyandın mı? Uyanabildin mi?

II.

“Sen hiç, hiç oldun mu?” diyordu.
Acaba hiçlik bir makam olgusu muydu?
Şimdi geçti buradan karanlık gök
Gri tüylü karga orda mı?

Bir ağaç gördüm düşümde
Kuru dalları dâr olan
Bir sen vardın yeşil dallarda sallanan
Güneşliydi bir yarısı
Pusluydu yarası
Sence de ölmek o kadar kolay mıydı?
Kahkahaları susturan bir karga vardı
Hani kahkahaların sustuğu yer vardı
Burası orası mıydı?

III.

Ben hâlâ kendimi arıyorum bu arada
Sanrıların geçtiyse gel
Şimdi bütün çıkmaz sokaklar,
Bir çıkar doğrultusunda sana çıkarmıyor beni.

Gidişinden yaptığım tek çıkarım:
Bir daha gelmeyecek olduğundur.
Eğer gelirsen kûyuma
Bu da senin olgunluğundur.

Bir ağaç gördüm düşümde
Kuru dalları dâr olan
Bir sen vardın yeşil dallarda sallanan
Güneşliydi bir yarısı
Pusluydu yarası
Sence de ölmek o kadar kolay mıydı?
Kahkahaları susturan bir karga vardı
Hani kahkahaların sustuğu yer vardı
Burası orası mıydı?

IV.

Sen inatla gelmiyorsun.
Olsun!
Şimdi kahkahalar susuyor utancından.
Kahkahaların Sustuğu Yer burası
Ben: Kahkahaları Susturan Adam.