Kahire Şiiri - Sores Welat Demir

Ezgi yüreklere kazinmis gibidir sanki
ruhlarina kavusan sagir köy halki
güzün otlagina karisirken.

Nereye gidiyorum,
neden bu savrusuz cihan batakligindayim?
Ruhumu biraktigim yamaca dönerken, rastladigim
kaldirimlarini sariya bürümüs sokaklar: Kimsesiz!

Dünya evini vuruyor ellerim:
En güzel arap atlarini sürecegim
belki bekaretlerini beyaz carsaflarindan
ellerimle toplayacagim odalarindan kiminin.

Ne diye buradayim,
Ne diye bu ruhuma zulüm cöllerde?
Acimiyor muyum kendime,
Balcik camuru gözlerimde damla yok, dizlerimde derman,
harun olmak istiyor ruhumun gölgesi yüregimde, titreyen göl.

(21) Kahire

(Ucurumun Sesi adli siir kitabindan)