Kahır Şiiri - Dönay Kurt

Ne zaman akşam olsa, içimi bir sessizlik alır
Güneşler batar, aylar geçer, dertlerim kalır
Öyle acılar birikti ki içimde bir bilsen
Bir gün öldürecek beni bu sonsuz kahır...

Bırak buz yangınlarında yanayım
Ne sen gel feryadıma ne yüzünü göreyim
Bırak çözülmesin yüreğimin ibrişimleri
Ben bu hal üzere yaşadım bu halde öleyim...

Yine geldi o hoş kokulu gece gizemiyle
Bilinmez hangi efsunlu tat var heybesinde
Beni sarhoş eden muhabbetin deminden
Usulca dudağı yakan bir yudum aldım derinden...