Kağıt Mendil... Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

/Bana uyu demiştin...
Şiire uyandım....../

İstavrit bakışlı denizin
Balıkçı oltasında can çekişmesi
Güneşin vurulup düşmesi martı çığlığında
Çobanın türküsüne kuzunun ağlaması
Şairin devrik sözü, Ozanın ‘Kırık Bağlama’sı
Senin yüzünden…

Gelmeseydin
Bu gitmeler olmazdı
Yokuşlar, yola düşmeler
Çıkmaz sokaklar ertesi
Sustuğum kaldırım taşları
Polis çevirmesi, yosma bakışlar
Çalmadan geçip gittiğim kapılar
Yokluğunun adresi…

Hiç gidilmemiş bir yol öyküsü
Hani dağların kadınsı kuytusunda
Sere serpe özgürce uzanıp
Gökyüzünden yıldız toplamalar
Kekik kokusu, kırlangıç sesi
İçimin yenilgisi kavgalar
Senin yüzünden…

Gülmeseydin
Bu şiir ağlamazdı
Yormazdı beni düşünceler
Tenimin mezar taşı, ruhumun kıblesi
Sustuğum satır başları
Harflerin sesi, yakarışlar
Üstünü çizmediğim aldanışlar
Çokluğunun güncesi…

Bu duvar yazısı, ayyaş didişmeler
Dibini bulduğum şarap şişesi
Sarhoş gölgeler
Binalar, sokak laMbaları
Mor ışıklı batAkhane penceresi
Cebimde beş para etmez sevişmeler
SeNin yüzünden…

BulmaSaydın
Bu şehir kaybolmazdı
Sensizlikte kahrolmazdı geceler
BoyNumda dudak lekesi
Gözümde söz yaşları
Ten yangını doKunuşlar
Ve bütün ters düze okunuşlar
Kağıt bir mendiL hikayesi…

*Gözlerinin baktığı yerdeyim, güneşin battığı yerde…
Belki bir deniz kıyısında, belki kum gider unutulmuş bir çöl kuyusunda… Dizlerine yattığım bu ölüm uykusunda, sensiz hiçbir düş umurumda değil… Sür beni yalnızlığa, gözlerinde sürmenin aktığı yerdeyim, sözlerinin şehrimi yaktığı yerde… Belki dört duvar arasında, belki gün gider zamansız bir dün sorgusunda… İzlerine bastığım bu hüzün tortusunda, sensiz hiçbir gülüş... Umurumda değil…

Yol...

İz...Düşüm...