Kağıt İle Kalem Masalı Şiiri - Sedat Döl ...

Zamanın kaybolduğu zamanda,
Bembeyaz sahrada yaşanan bir masal.
Söyler durur kuşlar, ağaçlar
Birbirine aşık iki divane yürek
Birbirine geçmiş aşık bedenlerde

Kalemin kâğıda aşkıydı dilleri çürüten
Gül kokan güzeller güzeli kâğıda
Aşık deli divane bir "Kalem beyefendisi"

Kâğıt, katmer katmer açan güzel
Güneş görmemiş bakire elleri,
Beyazın çiğnenmemiş tonunda teni,
Hapsoldukça ağaran saflık abidesi.

Kalem, civanmert bir delikanlı
Bakınca gözlerinden fışkırır kan
Kabında yaşar, kabında ağlar
Yürekten ibaret bir vücut
Damlanın dehlizinde ışıyan güneş

Kağıt, bir ziyadan zuhur etti
Uzattı yüzünü örtüsünden dışarı
Gelin duvağı yalnızlığından kalma beyazlık
Çizilmemiş resim, yazılmamış şiir

Kalem bakınca kâğıda, eridi kan gibi
Titrek bakışı karıştı adımının atışına
Uzadı elleri kâğıdın o mah yüzüne
Kâğıt eridi, kalem eridi bu birleşmeyle

Bu zifir mahalin aydınlığına nazır,
Bu aşk masalının can alan zanlısı,
Ateşin damarlarında gezdiği mum.
Hasedinden kendini bitiren zalim
Aydınlığının ufku her aşığa tuzak.

Bir ışık saldı gözlerinden geceye
Uyandırdı zehir uykudan uyuyanları
Her eşya toplandı kağıtla kalemin başına
Mumun ateşi ışığından beter
Bir de ateşiyle yakmaz mı kâğıdı
Herkes bakakaldı kalemin yanışına

Kalem yananı gördü, sel oldu içinde
Başladı akmaya kâğıdın yanık beyazına
Her nesne seyretti mumun yangınını
Kâğıdı kemiren o sarı matemi
Kalem, içindeki son damlaya kadar
Aktı kâğıdın üstüne ferah iklimde.

Kâğıdın ateşi söndü, kurtuldu beyaz sultan
Uzatıverdi elini ateş değmemiş yerinden
Kalem, son bir mecalle tutmak isterken
Yığılıverdi yere kupkuru ve inceden

Eller buluştu ama bedenler ayrı
Ahirete kaldı masalın muradı.