yaşamın arta kalan sayfalarından gemiler yaptık
ve aynı anda attık suya.
kenetlenmişti ellerimiz ve umut akıyordu gözlerimizden
bir yarış değildi bu çünkü.
özlemlerimiz vardı sularda
ve iklimlerimiz birikecekti ılık ılık
ama benim kağıt gemim ilerleyince suda;
sen neden boynunu büktün!
söylesene! ...
kagıt bir gemide mi saklıydı senin inancın
ondan mıydı bu yıkıntılar altında kalmış aşk, bu enkaz! ! !
Kayıt Tarihi : 8.7.2004 13:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
şimdi uzaklara dalarken gözlerim, daha bir ah ediyorum aynı şehrin nefes atışını başka yerlerden duymamıza...
TÜM YORUMLAR (1)