Kağıt Şiiri - Burhan Ali Yağmur

Ey şiirlere mesken, ağaçtan bozma mahluk!
Gel de kederimle siyaha boyansın beyazlığın.
Aç avuçlarını, bir düş daha karalasın kalemim,
Yazsın yalnızlığını göğsüne perçem vururcasına.

Yavaş yavaş zifir kaplasın kardan aydınlık yüzünü
Yüzün karardıkça alacalansın şairin depresifçe yazdığı.
Çekilsin göz kapaklarına inmiş soğuk perdeleri,
Güzel manzaralara açılsın evinin münzevî pencereleri.

Ey ağaçtan bozma mahluk!
Ey bütün yalnızların ve yalnızlıkların sırdaşı!
Her yanımı kuşatan dertlerimi dinlemekle kalma,
Konuşup merhem ol sarmaya çalıştığım yaralara.

Ölüyoruz,
Tıpkı sayfa sonuna geldikçe yazacak yerin kalmayışı gibi.
Dünyanın sonuna yaklaşıyoruz ey kağıt.
Daha fazla kaçacak yer yok, ölüyoruz.