Kafes Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Çekmişim dünyadan elimi-eteğimi,
Bir senden çekmemişim,
Bir sevdandan,
Karasevdandan kurtulamamışım,
Alınmışım, kırılmışım, yaralanmışım,
Yine de katlanmışım çilelerine,
Kahırlarına, acılarına,
Bir ömür boyudur ayrılıklarındayım,
Senden ne bir haber,
Ne bir ses.
Sensiz dünya sanki içinde çırpınıp durduğum
Kafes.

Kanatlarımın kanı kafesimin demirlerinde,
Yaralarımın kanı,
Yüreğimin kanı.
Susarım kuş zannederler,
İnlerim ötüş zannederler,
Gözyaşlarım yağmur sanılır, acılarım oyun havası,
Yaralı kalbim saklar hüznünü,
Söz dinlemez
Körolası.

Duvarlarım demir,
Pencerelerim demir,
Sabrım, nasibim demir,
Razı değilim paslanıp çürümeye demirler arasında;
Ne kadarcık ömrüm kalmış ki;
Şunun şurasında.

Gel desem; gelmezsin, biliyorum,
Süs için mi bir ömür bekleyedurdum boşu boşuna?
Yanımda değilsin ki; git, diyeyim,
Kalmışım iki su arasında,
Ne söyleyeyim?

(KAFES isimli Serbest Şiirler 'inden > 7-8/100)