Kafes Şiiri - Ali Efdal Gün

Kendi ellerimle kafes ördüm kendime
Kuruttum ellerimde tüm çiçekleri
Şimdi yolunu kaybetmiş bir seyyahım
Dünya okyanus ben zerre
Büyümek denen bu kıyafet
Giydirildiğinden beri üstümüze
Çırpındıkça batıyoruz bataklığın dibine
Oysa babamın gölgesinde olmak vardı
Ulu bir çınar gibi beni sarardı
Yada sığınmak anne şefkatine
Öyle çıkarsız,sadece sevgiyle
Ömrün azalıyor ağır ağır
Bu gafletle daha kaç yıl yaşanır
Anlatsam kelimeler tarif etmez
Sussam sığmıyor yüreğime