Kafes Şiiri - Gülçin Şahin

Balıkların yemi bitmişti
Alsancakta bir yere girdim
Ne girişti ama şaşırdım
Köpekler kafeste bağırışıyor
Bir yanda kuşlar ötüyor
İçim parçalandı çıkarken ağladım
Sanki içimden acı bir ses bağırdı
Kafeste sahibini görünce nasıl bağırıyorlar,bir lokma ekmek için medet umuyorlar,bir el bekliyorlar
Camın arkasında maymunluk yapıyorlar

Kuşlar kanatlarını çırpıyor
Özgürlüklerini istercesine kapıya bakıyorlardı
Kafeste olmaları beni çok yaraladı,özgür olmalarını isterdim.
O kadar çaresiz kalmışlardı ki bağrım yandı ateşinden
Onları kurtarmak özgürlüğünü vermek isterdim
Bir çırpıda çıktım dükkandan
Arkama bakmadan kaçtım

Hayvan olsun,insan olsun özgürlük bambaşka bir şey
Yeşil ormanlara,mavi denizlere seslenebilmek
Köpekleri ormana salmak,akvaryum balıklarını denize atmak istedim.

Kafeste ne insan ne de hayvan yaşar
Sevgiden yoksun,yalnızdır
Paylaşmaz hayvanda olsa
Kilit vurmayalım
Açalım özgür olsunlar
Kendi hayatlarını,kendileri yazsınlar.