Kafes Şiiri - Nazlı Altan

Derin bir cam kesiği gibi...
Paslı bir pranga ayağımda.
Bastığım toprak çığlık atan bir sürü diken.
Kafesin demirleri deniz kokuyor.
Çarptıkça iki kilit daha ekleniyor.
Tırnaklarım uzamış.
Göğsüme her elimi attığımda,
Siyah bir duman olup yayılıyor.
Umudum aptal bir şu birikintisi.
Kendini engin bir deniz sanıyor.
Kafesin yeri ıssız.
Bağırınca sesim bana geri dönüyor.
Ellerim havada asılı.
Gözlerimi zamana bağışlamışım.
Körüm.
Sağırım.
Bir hayal kuruyorum gölgesiz.
Yeşil bir yaprak gibi.
Sararmaya mahkum bir hayal.
Kafesin tadı zehir.
Acıkdıkça ölüyorum.