Kafayı Çekiyorum Şiiri - Erencan Algün

bugün yine kafesimdeydim
fahişe yürekli dostlarımdan,
suni versiyonlu aşklardan,
iflasa sürüklenen zihinlerden,
ve...
ve diğer aptalca şeylerden çok,
çok ırak.
olabildiğince uzak,
uzaktayım.

cennetin arka sokaklarında
bütün gün çekerken kafayı,
varlığın en koyu muhabbetleriyle
süslenmeye başlamışken zihnim,
arıyorum benliği en derinde.
sürünmeye çalışırken Tanrı'nın eteklerinde,
hunharca buluyorum kafayı.
daha fazla sapıtmak istiyorum.

seni görememenin verdiği acayip his
ve biraz aksi,
ancak bir o kadar rahat tavırlarımla,
şerefin için kaldırıyorum kadehi.
dikliyorum, en acımasız hislerle
yudumluyorum, en tutkulu suallerimle
tadıyorum, karavanasız, sırasıyla
peş peşe...
kuduz bir köpek gibi,
kuduruyorum aklımdaki yığınlarla.

kafesimde öylece duruyor
ve açlıktan ölmemek için düşünüyorum
lakin susadım.
haylaz bir delikanlıyla
beni sarhoş edebilecek tek zatla
buluyorum kafayı.
en kuytu sorularla
en derinden, kontrolsüzce.
ya o beni delirtecek de
oyun bitecek.
ya ben, ben öleceğim de,
sorular bitecek...
ya da bir çare
dünya tükensin de
kimsecikler aç kalmasın,
kimseler susamasın gerçeklere!