Kafaya Takınca Şiiri - Saltuk Buğra Han

İnsan, yoruluyor bazen
Sevdiğine darılınca..
Dargınlıktan, mecnun gezen
Üzülür, gönlü kırınca..

Mutlu geçen, günler olur
Güller elbet; solar, kurur
Sevilen, gönülde durur
Kucaklayıp da sarınca..

Ömür, nede çabuk geçer
Gönül aşkı, doğru seçer
Seven gönül; kırar, biçer
Mutluluğunu bulunca..

Çabuk bitiyor mutluluk
Ardına başlar burukluk
Neden zordur bu çocukluk ?
Kara gecede yatınca..

Uyuyamaz olurum ben
Gözü bile, kırpamam ben
Sözümü de yutamam ben
Puslu havayı yarınca..

Ağzım, bozuk konuşurum
Hislerimle buluşurum
Tek kendimle dövüşürüm
Düşüncelerden yılınca..

Yalnız kurtlar uluşurdu
Sessizliğe karışırdı
Buğra kime sataşırdı ?
Hayat'n akışa salınca..