Kafa Tutar Gibi Göğe Şiiri - Kağan İşçen

1.

soğuk alaşımlarla sustu kent
sokakta gergin özlemleriyle kadınlar
mutsuz kadınlar hayata inançsız
ağaçların farkında olmadan
ölen bir kuş gibiler sanki...

2.
şimdi sen
hangi portreyi çıkarsan önüme
aynı gri caddelerde ikimiz
sessiziz
yıkık eski binalar gibi
kekre yorumsuz
aslında baştan aşağı soruyuz
anın felsefesi olmalı bu
ömürden uzun...

3.

uzak telaşı içindeki anneler
önce hergün düşlerinde aşarlar yolları
zaman kaygısı çeken çocuklar içinse
düşle gerçek birdir
anne acısı zamansızdır...

4.

üşümek yalnızsa
tek başına ısınmak imkansızdır
yalnızlık üşüyorsa
yalnızlık ısınmaz ki hiç...
insan iki kişiyse de ısınamaz bir türlü
kavuşmaktır insanın içini ısıtan
sen konuşunca ısınır yalnızlık bana
içim yalnızlığa sen sadece konuşunca...

5.

-düşman kardeşler-

sivrilir ağaç dalları kışın
kafa tutar gibi göğe
kirli bir kurşunîyle abanır gök
öfkesi besler ağaçları...

6.

zayıf iradeliyim halka
bütün dolmuşlarda
oturma odalarında
semt okullarında
voltajı düşük ışıklı
ağaçlı kahvelerde
aynı anda
olmak istiyor aklım
aklımı seveyim...