Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok güzel... Kutlarım.
Selamlar.
İsmailoğlu Mustafa YILMAZ
Kadirlimize yakışır bu kurtuluş destanını hediye eden şairimize sonsuz saygılar
Kahramanların yetiştiği toprakları ,kahramanların torunları kahramanca mücadele sonunda ecdadına layık bir hürriyet destanıyla noktaladılar.
Bu kahramanlık destanını yazan yüreğiniz dert görmesin.Kaleminiz susmasın.Kadirli ilçemiz Abdulvahap Kocaman gibi büyük halk şairlerini yetiştirmiştir.
Kadirli ilçesini görmüş değilim.Ancak candan sevdiğim birçok insanın Kadirli'li olmasından dolayı gıyabında hep sevmişimdir.
Kadirli'nin Destanı diyeceğim bu güzel şiir demeyim destandan dolayı tebriklerimi sunuyorum.Allah razı olsun.
-MART 2007 TARİHİNDE 192 SAYFA 192 ŞİİR İLE ''GÜLÜŞÜN YETER'' İSİMLİ İLK ŞİİR KİTABIM GÜNDÜZKİTABEVİNDEN YAYINLANMIŞTIR.KİTABIN GELİRİNİN %20 KADİRLİ'DE İKİ HAYIR KURUMUNA 200 KİTAB İSE ANKARA'DA ÖZÜRLÜLER KÜLTÜR VE DAYANIŞMA DERNEĞİNE BAĞIŞLANMIŞTIR.SAYGILARIMLA.
Destansı bir anlatım destensı bir kahramanlık olayı bir ilçenin kurtuluşu, o şevki, o milli duyguyu hiç kaybetmemeli halkımız, onuda ayakta tutacak, o duyguları da kaşıyacak şairler, yazarlar, sanatcılardır. Bu işler politikacılara bırakılmamalıdır.
O zaman o kutsal duyguları kulanarak menfaat sağlayan zihniyetler çıkıyor ortaya. Selam ve sevgiyle.
Yedi mart gecesi kaçtı tabansız,
Kozan ovasını buldu Fransız,
Nede korkakmışsın bre imansız,
Şükür hürriyete erdi Kadirlim.
Tufan beyle şehre geldi çeteler,
Türkün bayrağını çekti dedeler,
Mutlu yarınlara güldü bebeler,
Kartal yuvasına döndü Kadirlim.
sonsuz teşekkürler bu çok ama çok içerikli şiirinize!
tebrikler Gürsel bey!
saygılarımla...
Bir tarih bir kültürve bir acı.Nekederda güzel bir şekilde, anlamıyla birlikte işlemişsiniz.Çok anlamlı bir çalışma,kutlarım Sayın Gürsel Güveloğlu.
Mürsel Adıgüzel
Ya dostum....
Fransız işgalinin yapıldığı yerlerde.. Müslüman kadınların çarşaflarına dokundular diye halk ayaklandı ve Fransızları kovdu...
Bilselerdi bu günü acaba ne olurdu?
On dört mart bin dokuz yüz on dokuzda,
Kahpe düşmanları gördü Kadirlim.
Şehre teşrif etti son Fransız da,
Kara zindanlara girdi Kadirlim.
İndi gönderinden şanlı bayrağım,
Yandı utancından vatan toprağım,
Özgür dünya ile koptu tek bağım,
Siyah örtüleri serdi Kadirlim.
Ulus hırpalandı zalim çarkında,
Sonra esir oldu bıçak sırtında,
Düşman süngüsünün zulmü altında,
İşgal bir yıl kadar sürdü Kadirlim.
Bu kutsal namusa yapıştı illet
Günahsız köylüme ulaştı zillet,
İmanla, azimle bilendi millet,
Karanlık geceyi yerdi Kadirlim.
Kemal Atatürk’le bir saf duruldu,
Milli müdafaayla çete kuruldu,
Makus talihimiz yere vuruldu,
Zafer kararını verdi Kadirlim.
Düşman kandırıldı hava bulandı,
Baskın yapılacak sözü dolandı,
Kahpe vampirlerin aklı sulandı,
Fitne ağlarını ördü Kadirlim.
Yedi mart gecesi kaçtı tabansız,
Kozan ovasını buldu Fransız,
Nede korkakmışsın bre imansız,
Şükür hürriyete erdi Kadirlim.
Tufan beyle şehre geldi çeteler,
Türkün bayrağını çekti dedeler,
Mutlu yarınlara güldü bebeler,
Kartal yuvasına döndü Kadirlim.
kalemin dert görmesin çok çok güzel duygu seli benden tam puan
MEMLEKET SEVER VE MÜNEVVER YÜREĞİNİZ HEP SAĞLIKLI OLSUN.
TEBRİKLER.
KİLİS'TEN ON PUAN.
SELAM VE DUA İLE.
Bu şiir ile ilgili 23 tane yorum bulunmakta