O kadar eminsin ki sevgimden,
Hiç gitmem sanıyorsun senden.
Ne kadınlar sevdim ben,
Ne ayrılıklar gördüm.
Kimse senin kadar güzel gülümsemez mi sanıyorsun?
Ne içten kahkahalar atılıyor önüme,
Ben diye bir şey geçti hayatından.
Senin beni unutman,
Benim seni tekrar hatırlamam ihtimali kadar küçük.
Nefes almak kadar da zor.
Yanında görmek istemediğim insanları,
Eş tutabilirsin şimdi kendine.
Birazdan kısılır sesi gecenin,
Işıkları söner şehrin.
Sokaklar seyrekleşir,
Herkes kabuğuna çekilir,
Kimi sevmediği bir adama sarılır uyur,
Kimi istemediği bir kadının kollarında bulur kendini.
Sevme beni!
Böyle ne yaptığını kendin bile bilmeyeceksen, sevme.
Varlığın bu kadar yer etmişken bedenime,
Yokluğun ne kadar çekilmez olsa da,
Yoktan var etmek Allah'a mahsusken,
Ben hala gidebilirim.
Tek başına yaşamayı da öğreniyor insan,
Hem masrafsız oluyor, yeni kıyafetler almıyorsun mesela üzerine.
Öyle lüks mekanlarda doyurmuyorsun karnını, abur cubur fazlasıyla yetiyor.
Geceden kalıyorsun genelde,
Sabah uyandığında işe yetişmekten başka da derdin olmuyor.
Kısacası özlemiyorum seni,
Keşke yanımda olsaydın.
O zaman İstanbul'u seyretmek gibi bir mecburiyetim olmazdı.
Övmezdim yıldızları, ay bu kadar parlamazdı gözümde.
Yabancı bir madde gibi hissetmezdim kendimi.
Somutlaşırdım, gözle görülürdüm belki.
Bir amacım olurdu da,
Ah etmedim sana,
Yaktın evim ocağımda,
Kırdın kolum kanadım.
Yaz gününde sıcağa,
Dar günümde insana hasret bıraktın.
Yine de ah etmedim sana.
Az önce yaktım kitaplarımı.
Kaldırdım portmanto'dan eşyalarımı,
Seni hatırlatacak ne varsa odamda,bir kermese bağışta bulundum..
Haydarpaşa numuneye uğradım ardından,
Gönüllü olarak gözlerimi,yaşarken bağışlamak istedim.
Görmek istemiyordum seni,ve seni hatırlatacak zerre'de olsa bir nesneyi.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!