Kadınlar Günü Şiiri - Bahattin Tonbul

Ortalığı duman kaplamış göz gözü görmüyor artık
Günler geceleri,gecelerde gündüzleri kovalamış bilmeden
Yıllarca,farkında olamamışız
Bu sabah uyanıp yatakta yalnız olduğumu anlayınca
Farkına vardım boşluğun,hatta geçen zamanı

Peki neden çok hızlı geçti,kavramak çok zor
Anlamak bile istemiyor canım
Anılar yetiyor bazen bana,anlat anlat bitmiyor ki
Her anlattığın tekrar anı oluyor yüreğimde
Bomboş duran kalbim,çarpmıyor artık
Zaman durmuş gibi benim için
Heyecansa hiç yok
Neden mi?
Çünkü
Kadınım yok
Yok artık benimde yaşamaya
Kadınlar gününü kutlamaya,hakkım

Bu gün benim için anlamsız
Dünya umursamaz hiç,ne beni,nede benim gibilerini
Bilmezler yokluğunun ne kadar acı olduğunu
Ruhumda bıraktığı densizliği anlayamazlar
Sarmak isteseler saramazlar kollarının arasına
Hatta alıp koklayamazlar bir çiçeği
Bütün duyguları yok olmuş
Sebepse
Kadını yok
Yok yokta ondan yaşam tatsız tuzsuz olmuş,
Hayat bitivermiş
Nefes almak yok onun için
Dağ taş masal gibi duruyor ayakta
Cansız dolaşıyor yalınız
Bıçak vursan bir damla kan akmayacak,damarlarından
Vücudu sanki demir olmuş buz gibi soğuk
Kadınsızlıktan kolay değil
Adem babamız duramamış Havvasız
Birlikte yaratılmış,birlikte kalamamış gönülleri
Duyuları kaybolmuş tat alıp dokunamamış
Kaybolan sevdiğine
Neden mi?
O anlarda da kadınlar günü yoktu
Peki şimdi var
Fark ediyor mu sevene sevilmeyene bütün bunlar
Lafın gelişi adını koymuşlar
Kadınlar günü
Sevenleri ayrılı vermiş
Kadın ve kadın olanlar kaybolmuş
Onu anan erkeklere ne olmuş
Bir varmış bir yokmuş misali
Kadınlar günü
Bahattin Tonbul
7.3.2010