Kadınlar Şiiri - Bahadır Boranlı

KADINLAR
Kadınlar buğday başağı zarafetinde;
Bahar yağmurlarıyla yeşerip,
rüzgârında nazla salınan kadınlar,
Yaz güneşinde yanık benizleri,
alınlarında boncuk boncuk ter
Zarif elleri fındık, mısır, çay hasadı zahmetinde
Aklı; ekmek aş, karın doysun derdinde.
Bahçelerin kelebeği, gülü bülbülü kadınlar.

Kimi köyünden uzak mevsimlik işçi,
Geçim yad ellerde, bitmez tükenmez yolları
Durduğu yer kadar özgür, rızkı kadar oralı
Elinde kına, sırtında bebe,
ömrü hep yollarda geçer doğdu doğalı.
Bulunursa dere kenarı, olmazsa,
Tarla başında mavi beyaz bir çadır,
önünde derme çatma sac ayak ocak,
üstünde isli tencerede pişen yemek,
sonrası çapa ve kürek, güneş ve toprak,
Uçsuz bucaksız bozkırın yanık türküsü,
Kırmızı gelinciği, kınalı kekliği kadınlar.

Torosları aşar kimi Sarı Keçili kimi Karakeçili
Kara kıl çadır yurdu, sermayesi kirmanında yün
sağımda süt, ayağında çorap, urganı ve ipi,
yere serdiği keçe, hepsi el emeği, Allah vergisi.
Yalçın dağ yollarında omzunda dünyanın yükü,
Yaylaların mor sümbülü, çiğdem çiçeği kadınlar.

Köyünde kentinde; göz nuru işleyen makinede
hastasının yanında şifalı el; doktor ve hemşire
sınıfında öğretmen, kışlada asker, karakolda polis
her anı emek, alın teri, her dokunuşu mucize
Her biri nadide bir çiçek Gül, Gonca, Nergis, Lâle,
Yasemin ve Müge; hepsi en güzel ismiyle Anne.