Kadınlar Şiiri - Ahmet Beltekin

Kuru lavantalar gibi kokar,çıplak ayaklı çocukların üstü,
Fesleğenler yetiştirir,beyaz tülbentli kadınlar,
Kafesli pencerelerin ardında,
Gözleri seçemese de yakını uzağı,hep umut taşır ihtiyarlar,
Hatıralarıyla yaşarken 'Manolya Sokağı'nda,
Sokak lâmbalarında hüznü solurken rüzgârlar,
Çocuklarını düşünür durur kadınlar...

Yıllardır aynı sokağı aynı duyguyla yürür kadınlar,
Evlerine huzur ve ekmek götürmek için.
Taşlarla kaplı bu 'Sığır Sokağı'nda,
Belki de hayâllerinin çok uzağında,
Çocuklarının peşinden koşar durur kadınlar,
Mutluluk için...

Öyle bir an gelir ki derse çalışır çocuklar,
Uçurtma peşinde koşar,simit satar,garsonluk yaparlar.
Ve geçtikçe yıllar acılar içinde,
Arttıkça yanaklarında billur boncuklar,
Hayatı tanımaya başlarlar.
Ağlar çocuklarla beraber perişan kadınlar,
Sonunda çocukları gülsün diye...