Kadının Sesi Şiiri - Yıldız Münüklü

kırık bir dal ağlıyor bahçede yaslanmış ağacın gövdesine
çığlık çığlığa bir kadın pencerenin önünde
boynundan mı vurmuşlar gül mü sanmışlar dikenini
kendine benzetiyor dalın yazgısını savrulup gidiyor rüzgarın önünde
dalıp gidiyor gözleri iri iri
düşünüp durmakla geçmiş
bahara uzanmış zaman
anlamından gitmiş yiten gitmiş uçarcasına
sinmiş karasına gecenin damla damla
kırık bir dal acıyor gözyaşlarıyla

yelkovan kuşları hüthüt kuşları
kargaşasını büyütüyor ve kendi içindeki düzeneğini
körpe bir dal düşmüş yere
bir yangın bir kadının yüreğinde büyümüş
yapılmış kelimelerden
yansımalardan görüntülerden ve yazgının geleneğinden
savrula savrula dirilmiş

törenin görgüsünden
kadının çilesinden
kendi gitmiş adı kalmış ansımalardanmış o
kırık bir dalmış da ağlamakmış o
aşkın kapısı fizanı dolanmış da
kıymetine halel gelmiş de olsa
direnmekmiş o

ama suskun bir bahçeymiş
fazlasıyla düşmanı varmış imgelerdeki sevgilinin
deltanın saçıldığı
dalın titrediği morluk göğsünde bitmiş
dünyayı dolaşan kuşağını dolamış beline
giymiş elbisesini
saçları belinde
elleri hünerli
uzun adı sanı bilinmeyen bir ülkede
oturmuş sedirin üstüne
dalıp gitmiş gözleri
geceleri büyüttüğü düşlere

düşler besinidir hayatın
aya salıncak kurmak güneşi tutmak
yıldızlardan orman yapmak
yere indirmek göğü göğsündeki acıyla
eşitliği sağlamak her bir seste
kim anlar ise sesinden gayrı

yitirmiş kökenini
yalnız kadınların adı kalmış gündökümünde
yok saymamak için ellerini bir harita çizmiş binbir zamanlı
sancısını çeke çeke doğurmak gibiymiş oysa
bütün kız çocukları gibi
anne alışkanlığında
uzayacak biliyor kadın onarana dek kendini bütün dallar
güzelliğini verecek ardından gelenlere
ah dedi yüksek sesle kendi kendine
karşı çıkacak ne çok şey var
bu köhne berelerle
kırık sesimle