Kadınım, Benim Güzel Karım

Kadınım, benim güzel karım,
Taç yaptım sana cennetten çalınmış çiçeklerden,
Gözleri iri iri açılmış ten yangınım.
Tanrı’nın bana hediyesi, hiç hak etmemişken.
Benim taze ekmeğim, suyum, nefes alışım,
Kadınım, benim güzel karım…

Kadınım, acıyan sol yanım,
Yine yolum düşer, sana uğrarım.
Ayıramaz bizi başka şehirler,
Özledikçe dudaklarımızı, kısalır mesafeler.
Gülüşüm, aldığım her nefesim, hayat kaynağım,
Tutuşuyor yüreğimde soluksuz kalan nehirler,
Seni öyle çok, çok, çok özlemekten.
Öleceğim seni böyle çok, çok sevmekten…

Kadınım, beyaz cennet çiçeğim,
Teni Ay kokulum, misk-ü amber saçlım,
Seni boynunun kokusundan öpeceğim,
Öleceğim, öleceğim seni bu kadar çok sevmekten…
Yanıp küle dönüşeceğim yüzümdeki ellerinden,
Ben, işlenmemiş günah, bir melek sen,
Seni boynunun kokusundan öpeceğim.

Kadınım, vakitlerini kıskandığım beyaz Ay bahçem,
Göğsünde huzurlu uyuduğum karım.
Bir gün şu dünyadan çekip gideceğim,
Saçlarını, kokulu tenini kefenime süreceğim.
Yüzümü okşayan avuçlarını ne çok özleyeceğim,
Ruhumu öpen sesini ne çok özleyeceğim,
Bir gün, o öptüğüm ellerin ve güzel parmakların gibi,
Beyazlara, bembeyazlara dönüşeceğim.
Sonra sen, çiçekler koyacaksın, bir dolu, bir dolu çiçekler koyacaksın kalbimin üstüne,
Kalbimdeki senin üstüne,
Sonra sen, belki bir dolu, bir dolu ellerini koyacaksın
Beni dirilten aşkını, tenini koyacaksın üzerine
Öpmelere, sevmelere doyamadığım yüzünü koyacaksın,
Bir adamın bedeni gömülür, kalbi gömülür de
Özlemi gömülür mü, aşkı gömülür mü beyaz Ay bahçem,
Her şeyden ama her şeyden kıskandığım dar vakitlerim,
Vaktini çalan her şeyi, her şeyi kendime düşman bellediğim,
Gülüşü, saçları, beyaz teni benzersiz karım.
Ellerinde, birgün toprak toprak döküleceğim.
Yazdığın aşk mektupları yerine, fatihalarını bekleyeceğim.

Bir gün, çok çok öleceğim, çok çok öleceğim seni öyle çok sevmekten…

2 Kasım 2014.