Kadınım Ben Şiiri - Gülce Kplan

Kadınım ben biraz duygusal.
Soyut olana değil, somut olana bakarım.
Bazen hırçın dalgalı,
Bazen sessiz yaşarım.

Kadınım ben hayatın her yerindeyim.
Anneyim emek emek büyütürüm.
Yedirir, giydirir, şekillendiririm.
Ektiğim tohumdan gül bitiririm

Kadınım ben bazen en yükseklerde.
Bazense en diplerdeyim.
Kiminin annesi, kiminin yariyim.
Umutları yeşertir, hayalleri gerçek ederim.

Kadınım ben dimdik ayakta.
Kırılmaz ayaklarım, bükülmez bileğim.
Çocuklarım icin siperdir bedenim.
Açılır kanatlarım bayrak gibi semaya yükselirim.

Kadınım ben ezildikce güçlenir.
Yıkıldıkça kalkarım.
Bir tarlada ırgat, bir okulda eğitmenim,
Evimde sultan, mecliste bakanım.

Kadınım ben doğuranın kadın olduğu unutulup,
Severken sahiplenildiği,
Ayrılınca gelinligin kefene çevrildiği.
Mezar taşında kadın cinayeti yazılı olan.

Kadınım ben ezildikçe güçlenir,
Yıkıldıkça kalkarım.
Bir tarlada ırgat, bir okulda eğitmenim.
Evimde sultan, mecliste bakanım.

Kadınım ben doğuranın kadın olduğu unutulup,
Severken sahiplenildiği.
Ayrılınca gelinligin kefene çevrildiği.
Mezar tasında kadın cinayeti yazılı olan..

Kadınım ben kimi zaman şiirlere,
Kimi zaman şarkılara konu olan,
Kimi zaman güzelliği tablolaştırılan.
Kimine göre bir çiçek kadar narin,
Kimine göre bir eşya kadar değersiz .

Kadınım ben her yerde var olan.
Değer verildikçe parlayan.
Sevildikçe yeleleri rüzgara savrulan bir at gibi şaha kalkan.
Kelebek kadar narin,
Bir midyenin içerisinde taşıdığı inci tanesi kadar değerli.

Kadınım işte ben var olmadan hiçbir şey var olmayan.
Kadınım ben kadın, kadın..