Kadınım ben
Korkularıyla yaşayan
Kimi gün karanlıktan korkarım,
kimi gün horlanmaktan
Hayattan da korkarım üstelik,
bekçim olmadan yaşayamamaktan
Hor bakan gözlere alıştım lakin,
kem bakan gözden korkarım.
Kadınlığımı yaşayamam, yılgınım, ses etmem
dayaktan korkarım
Vurulan bir fiskeyle yıkılan hayallerimden geçtim de
yürekte kalan sızıdan korkarım
Bıçaktır sözler canımı acıtır, üzülmeyin diye ağlamaktan korkarım
On kere can doğurur “ah” demem de, erkek doğuramamaktan korkarım
Irgatım ben tarlada,
ağır işçiyim karanlık sokaklarda
Karakolda yediğim dayaktan yılmam da,
alnıma yapışan yaftadan korkarım
Kadınım ben;
eksik etek, saf, akılsız, güçsüz
Horlanmayı da hak ederim, dışlanmayı da
Sahip değilim rahmimin mülkiyetine
Sahip olanların zulmünden korkarım.
Kadınım ben
Korkarım da belli etmem, katlanırım ne varsa
Küçücük, korkmuş bir ceylan düşmüşse avcuma
Kumadır diye eziyet etmem, Allah’tan korkarım.
Kayıt Tarihi : 20.6.2012 15:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yukarıdaki puanlama sistemine itirazım; Ey puanlamaya katılan zevat-ı şahane!,mükemmele yakın bu şiirin 9 puanın altında kalmasına neden olan kriterlerinizi merak ediyorum.
sıra şimdi erkeklere gledi galiba
şiir mükemmeldi, vurgular yerindeydi. anlatmak istediğini kulaklarımıza soka soka anlatmışsın, umarım kulagından giripte kalbine işlemeynlerede bir nebze olsun ıslah edici olur.
saygılarımla.
TÜM YORUMLAR (9)