Kadınım Şiiri - Seyfettin Bilal Özlük

Yokluğun bir volkan gibi içimi yakıyor
Sensizlik zormuş anlatılmaz bunu yaşıyorum
Yağan kar tanesi gibi saf ve masumsun gözümde
Uzandıkça kollarım sana tutamadin tutmadın kadınım.

Sessizliğine alışamazken şimdi yokluğun ölüm geliyor
Gidişinde kar vardi kefenin rengi gibi bembeyaz
Gelişinde o kefendeki ölü can bulacak
İstemesende şimdi daha uzaklardasın kadınım.

Yeter sessizliğin eğil kulağıma nefesini hissedeyim
Alışamıyorum alışamayacağımda yalnızlığa
Tenini bıraktım sesini istiyorum sensizliğimde
Uzaklardaydın şimdi daha uzak oldun kadınım.

Uzaklığın elinde değil biliyorum
Sen gelmemi istedikçe ben hep burdaydım
Şimdi ben gel diyorum ama sen yoksun
Neden uzaktasın neden mesafeler bu kadar uzak kalıyor kadınım.