Kadınım. Şiiri - Mehmet Macit

Kadınım dedim sana kıymet nedir bilmedin.
Kapına gelen kulun göz yaşını silmedin.
Ele güne güldün de, bu aşığa gülmedin.
Ettiğimiz yemine sen hiç sadık kalmadın.
Sevgiyle dolan gönlüm sana handı Kadınım
Aldığım tek bir buse sonsuz cemdi Kadınım.

Sormadın bir gün bile, bu fakir nerelerde?
Şifa arar gönlüne, yol gitmez derelerde.
Düşmez dilinden ağıt, dolaşır meralarda.
Kıskanır sevenleri gördüğü karelerde.
Sevgiyle bakan göze çok inandı Kadınım.
Boş çıkınca umutlar yürek yandı Kadınım.

Doymadı can canana, gerçek değilmiş canan.
Varlığı hayal gibi sözleri kökten yalan.
Anlaşılan odur ki, lâkabı gönül çalan.
Hiç aldırış etmiyor, ölse geri de kalan.
Seviyorum sözünü oyun sandı Kadınım.
Bu aşık yıllar yılı, sana kandı Kadınım.

Çıkacaktık birlikte el ele uzun yola.
Aşklara kucak açan yaylada saklı göle.
İsteseydin bu yoksul olurdu sana köle.
Umutsuz kalan gönül döndü sıcak bir çöle.
Aklımı baştan alan sıcak tendi Kadınım.
Seninle geçen günüm her an şendi Kadınım.

Bakma tozlu aynaya, gözünden yaş süzülür.
Derbeder hallerine, katı kalbin üzülür.
Ağardı siyah saçın, gören gözün bozulur.
Dönüp bak anılara belki dilin çözülür.
Kendini üstün gören, söyle kim di Kadınım?
Affedin beni diye ağla şimdi Kadınım.

Kâr etseydi ağlamak, biterdi bütün dertler.
Dökerek gözyaşını mutlu olurdu fertler.
Sunuldu yıllar önce en güzelinden kartlar.
Bilesin zaman geçti, değişti bugün şartlar.
Macit aşk yarasını tuza bandı Kadınım.
Geçti artık zor günler, aşkı yendi Kadınım.

Mehmet Macit
12.01.2025
Dikili/İzmir