Kadınım Şiiri - Adem Arslan 1

sorumsuz hayattan, yuva kurmak için yapılan bir evlilik,
bu hal ben-i adem için yeni bir yaşam, bambaşka bir yenilik,
acaba gerçekten yenilik mi? yoksa adım atılan son bir delilik,
neyse geri dönüşü olmayan bir yolculuk varsın olsun şimdilik.

almış abdestini, açmış kitabını okuyor kur’anlım,
bitmiş öğlen ezanı, vakit namazını kılıyor imanlım,
takmış baş örtüsünü, ihlasın ateşi içinde ilvanlım,
maddi manevi her yönüyle islamın fıtratı içinde nişanlım.

doğup büyümüşsün köy yerinde, ismi malum beyyurdun,
şimdi sen benim gönlümde, ayrılmaz büyük bir taht kurdun,
saçların, gözlerin, yanakların tüm çehren, o kadar güzelsin ki bir nurdun,
her şeyinle beni büyüledin, hele o bakışlarınla taa kalbimden vurdun.

bende ki bu hasretin, fırtına olmuş gönlüm sanki karadeniz,
alabora oldu kalbim kalmadı çehrem gitti bet beniz,
sen ben o derken birbirine benzeyen eşhuylu üçgeniz,
kalbim kırık gönlüm harap her yanım serap içinde şeniz.

rabbim özene bezene yaratmış olur mu bu kadar güzel,
sanki son model araba gibi her şeyiyle kendine özel,
şöyle bir durup düşündüm, dedim ki; sen neymişsin ezel,
dalda yaprak iken yere düşüp rüzgar da savrulan misali gazel.

şu fani dünyada hayatın tadı olmazdı yaratılmasaydı kadın,
neden diğer varlıklardan başkadır senin yerin ve tadın,
söyle bakalım şimdi canım cananım neydi senin adın,
ne o utanıyormusun, peki beni neden aylarca aradın…

09-03-1991
ben-i adem