Kadınım Şiiri - Ayşegül Tokat

Elimdeki kalem kurşun gibi kalbime batıp duruyor
Her hece bir yakarış
Her cümle dua idi dilimde...
Yazdığımı sanıyorsun ya ... boş...
Mısralar idamıma itiraftı aslında...
Şiddeti en büyük depremlerde yok olmaktı sevda...
Ucu bucağı görünmeyen çölde
Vaha aramaktı ...
Ama ben bir şiirin cümlelerinde savrulmayı seçtim
Kaybolmayı...
Ayak izlerine sana rastlarım diye...
Şimdi tek tek kopartıyorum sayfaları
Istediğin bu...
Son yaprağa geldiğimde
Mürekkepte tükenecek yürek okkamda...
Işte ....
Işte o vakit
Kıyısından geçip gittiğim ve sokaklarını bir daha hatırlamayacağım
Sahil kasabası olarak kalacaksın hayatımda...
Belki bir gece tenin tuzu ve kokun
Geçip gidecek yanı başımdan...
Ne kağıt...
Ne kalem...
Nede sen...
Yalnızca sevdaya tükenmişliğin kalacak satırlarında..
Bize ait...
"Kadınım" diye başlayacak
..... Ve yazamayacaksın.....
Bulamadığını derin sulardaki deniz yıldızı hatırlatacak sana....