Kadınım Şiiri - Rasim Yılmaz

Tek bir seslenişi bekledim
geceler boyunca...
Radyoda çalan türkü kavurdu geçti yüreğimi
geçmişten kalan bir cümle
avuçlarımda ufalanırken
gözlerime nem düştü
sen diye
...
Hep uzaktan sevmeye mahkum yüreğimle
sessizce geldim kapına
gecenin zifiri karanlığında
gizliden gizliye öptüm
düşlerimde yüreğini
ey sevgili
...
Kadınım vazgeçilmezim
dudağımdaki tuzum
ekmeğim, aşım
...
Gönül bahçemin çiçeği
kuruyan toprağımın nemi
gece hayallerim
gündüz özlemlerim
sensiz nefes almaz bu beden
...
Aşkın katıksız halini yaşıyorum
yokluğundaki varlığınla
herkesten sakınarak
uzaktaki yanım
...
Yıkık bir şehir olurum
ruhun sarmasa bedenimi
göçük altında kalan hayallerimle
vurgun yerim yokluğun dokununca
gecelerime
...
Yabancı bir şehir durur karşımda
büklüm büklüm sözlerin girdabında
adaletsiz bir dünyanın zincirleri
dolanır ayak bileklerimden
sana söyleyemediğim
sevdamı
avaz avaz haykırırım kavuşamayan
sevdalara...
Kekeme kalan ruhumla
...
Şimdi şu/an
suskunluğumu omuzlayarak
varla yok arasında
üşüyorum senle sensizlikte
kadınım
duy beni
iki kelime
huzur tadında

27 Kas. 12