Kadınım Şiiri - Müjgan Kızıleniş

herşeye teşekkür ettim ben;
günün ışığına
gecenin karanlığına
hiç beklemediğim anda
karşıma çıkıveren
içimi ateşten öte yakan,
yakan kavuran herşeye...
ve hatta bir türküye
bir şarkıya
herşeye işte
herşeye...
yakınımda uzağımda
ateşe atılan herşeye...
benden ötede tutulan,
gözümün görmediği
içimin titrediği herşeye...
herşeye işte herşeye...
söyleyecek ne çok şeyim var
söyleyecek çok çok şeyim var
ama susuyorum...
bilmem nereye kadar.
içim kan ağlarken
saklıyorum asırlık acılarımı;
mış gibi yapıyor
miş gibi yaşıyorum hayatı.
söyleyeceklerimi söylemezken
bir şans
bir şans daha diye bekliyorum…
güzel şeyler umuyorum ama
herşey çiğnenip geçiliyor
herşey anlarda tüketiliyor...
susuyorum...
peki nereye kadar.
ben anadolu kadını
ilmek ilmek,nakış nakış işlemişim hayatı
iğne deliğinden geçirdiğim emeği sorarım
ve derim ki...
işte buraya kadar…