Kadınım Şiiri - İsmail Uysal

Sen bir gülsün, güle bülbül yaraşır.
Baykuşlar iline girme Kadınım!
Lenetlidir, seni olmaza taşır;
Gonca iken dalın kırma, Kadınım!

Ağaç yaşsa kesilmez, su verilir.
At sakatsa postu yere serilir.
Yiğit, namert sofrasında yerilir.
Beni muhannete sorma, Kadınım!

İnsan, su ve balçıktan bir garabet,
Hep yaygara, sürekli bir hararet…
Hayat, ne senden ne benden ibaret
Âlemi üstüme serme Kadınım!

Âlem puştsa öğren puştluğu, ama
Sakın ola garibana kullanma!
Her bacım diyeni kardeşin sanma,
Bozuk saat çalmaz, kurma, Kadınım!

Kalpsiz beyin zalim yapar adamı
Beyinsiz kalp çağırır derdi, gamı
İkisinin cem ettiği kelamı
Konuşmaktan geri durma, Kadınım!

Gözler, yürek deryasının akarı…
Arif olan görür dilde vakarı.
İlimsiz mahlenin sufi dindarı
Cahildir, yanında durma Kadınım!

Vurdu talan nergisleri, gülleri,
Yel, savurdu arta kalan külleri.
Vura vura aşk sazının telleri
Zayıfladı yeter, germe, Kadınım!

Unutma ki gülü gül eden diken
Kim ne yapsın yasemini gül varken
Her ağızdan onca ses yükselirken
Dil bilmezi hakir görme, Kadınım!

Söylediğim söz kalmasın kulakta.
Bir gerçeği hatırlatsın her nokta.
Kayboldum bak, ben bu çıkmaz sokakta
Anla artık, yorma beni, Kadınım!