Kadınım Şiiri - Mehmet Hanifi Aliosmanoğlu

Sevgimi ümidimi alıp ta gözlerinden,
Cenneti kurdum kadın,güller laleler ile.
Gönlümün pınarının sen en güzel yerinden,
Aşk sundun yudum,yudum billur piyalelerle.

Üç can verdin canından,sevgimi taşımaya,
Senin sevdan kadınım,hayalime sığmazdı.
Hep özlem duyuyorken aşkını yaşamaya,
Senin yolunda gülüm,hayatım bile azdı.

Biz bir ömrü baş başa yaşadık şiirlerle,
Seninle sonsuzluğa,bir gün varacak kadar.
İlham oldun kadınım,muhteşem eserlerle,
Bütün gönül ufkumu,aşkla saracak kadar.

Bahçemde senden güller,beyaz lale,mor sümbül,
Ben sermiştim gönlümü,yoluna lime lime.
Senden şarkılar söyler,bana o şeyda bülbül,
Akarken duyguların dudağından kalbime....

Gün batmış,akşam olmuş,geçmiş zaman sinsice,
Ben güzelliklerini,şiirime yazarken...
Damlalar gözlerimden düşerken hece hece,
Bir sen vardın yanımda,hasretine ağlarken.

Hep sen oldun kadınım,hayatımın manası,
Ey mukaddes güzel sen,gençken de inadımdın.
Soy ismimi verdiğim,çocukların anası,
Sen hayat arkadaşım hep sevdiğim kadındın.