Kadınım Şiiri - Aski Divane

Kadınım

Bir sabah uyandım…
Gözlerimde hâlâ dünün yorgunluğu,
Ellerinde ise yeni bir günün telaşı vardı.
Kahvemi değil, gülüşünü koydun önüme.
Ve ben anladım ki,
Bazen insanı uyandıran güneş değil,
Sevdiğinin bakışıdır.

Kadınım…
Yağmurlarda üşüyen omuzlarıma
Kendi sıcağını örten,
Hastalandığımda başucumda
Uykusunu unutan,
Düşlerime bile adını kazıdığım kadın…

Hatırlıyor musun?
O gün cebimizde sadece yarım umut vardı,
Ama sen onu ikiye böldün,
Yarısını bana verdin.
Biliyor musun, işte o an öğrendim,
Zenginlik, para değil
Yanında "sen" olandı.

Ve sen…
Suskunluğumda şarkı oldun,
Yorgunluğumda nefes,
Gözyaşımda dua.
Her adımda, her yarada, her umutta
Senin izlerin vardı.

Kadınım…
Sen sadece sevdiğim değilsin,
Sen, ben olmamın sebebisin.
Ve bil ki,
Gün gelir nefesim kesilir,
Ama adını fısıldayan kalbim,
Toprağın altında bile atmaya devam eder.