Kadınım Şiiri - Leman Özozan

Kadınım....
Elimin hamuru var bilirim
Ama yine de herşeyi yapabilirim.

Köyde tarla sürer,
Sofrada öküzden sonra gelirim.
Okurum en iyi yerde,
Polisten dayak yerim.

Çalışırım dişimi tırnağıma takarak,
Ama yinede adım yok bilirim.

Karısıyım kocamın, hem de hayat arkadaşı,
Ama ilk hatada yerim tokadı.

Hayat üstüme üstüme gelir çaresiz kalırım,
Sıkıntılar bitsin kocam rahat etsin diye,
İçki parasını yine ben veririm.

Suçlusuyum herşeyin, kadın olduğum için;
Kocasının ayaklarını yıkayıp suyunu içmesi gereken benim.

Ben kadınım az gülüp, az konuşması gereken,
Etek boyuna dikkat etmesi gereken, çalışması gereken hep benim.

Ben, ben hep suçluyum! çünkü kadınım!
Dişi kuşum belki yuvayı yapan,
Ama ne hikmetse yuvası yapılan benim.

Benim ben kadınım,
Sorgusuz sualsiz yargılanan,
Yokmuşum gibi davranılan,
Dişi insan.

Anne oldum, cennet ayaklarımın altında.
O bile getirmedi kimseyi insafa.
Kadınımya....
Yok saydılar.
Ne zamanki incinip kırıldılar...
İşte o zaman 'Anne' diye ağladılar.