Kadına Şiiri - Mehmet Veysel Müjdeci

Taze kokusu vardı bir sonbahar yağmuru
İçim çöplükten yuva içi Damla’dan duru

Bilseydi hüzün dolan bulutlar sevdamızı
Bilseydi alem Cihan bitmeyen davamızı

Bu yalnızlık sesi ne, ne bu yalnızlık sesi
Gitme diyemem sana gönlüm veda ülkesi

Sonbahar yağmuruna söyle nedir telaşı
İçim oluktan Deniz neden Sönmez ateşi

Sağanaklı gecenin altında yürüyorum
Bir senle var oluyor bir senle gülüyorum

Çıkmaz sokaklarımın bilinmeyen tarafı
Hiçbir yurdum yokken yaşattırdın Araf’ı

Bazen gitmek gerekir ayrılık ötesinden
Bir pay ayırdım bize vedanın bestesinden

Bahsetmek istiyordum seni uçan kuşlara
Kaybolmak istiyordum gözünden dalışlara

Ya ben aldanıyorum masumca gülüşlere
Ya da beden alıştı zamansız ölüşlere

Yüreğin bir pusula yönümü sorabilsem
Sensizliğin içinde senliği bulabilsem

Varış için bir yokuş yokuşun sonu uçuş
Kölen olmak isterdim varsa eğer kurtuluş

Gözünü ressam çizse kalemle nakış nakış
Tasvir etmek ne hacet bir göze mi aldanış?

Bir sevdaya şahidim Tanrı Sema katında
Beraber dansa kalksak ıhlamurlar altında

Seni sevmek bir hüner değilse marifet
Al eline kalemi beni sana tarif et

Hüzün matem tutamam yazılmış kaderime
Sen yazdın bu kaderi tutuşturdun elime

Sırılsıklam olduğumuz yolları bir gözetle
Işık saçan köprüye aşkımızı özetle