Kadın Ve Çocuk Şiiri - Ahmet Şadi

Şehrin varoşlarında bir kadın,
Hayatının baharında çileli bir kışta kalmış,
Felek hangi oyunda mağlüp etti onu bilinmez,
Öylede olsa onurlu başı dik,
Çaresizliklere meydan okuyor yenilmiyor,
Hangi fırtına esti bilinmez hayatında,
Yaprakları dökülmüş çehresinin rengi solmuş,
Hayata tutunmaya çalışıyor,

Penceresini naylonların perdelediği,
Virane yıkılmaya yüz tutmuş bir evde,
Kimseye anlatmıyor derdini konuşmuyorda,
Yüzüne bakan anlıyor çektiklerini aslında,
Yanakları çökmüş yüzünde derin çizgiler,
Diyor sanki haykırırcasına neler çektim çekiyorum neler,
Yanında küçük masum dünyadan habersiz,
Yanakları tombul tombul esmer teni,
Dertten çileden nasibini almış birde çocuk,

Belki hayat mücadelesinde tek dayanağı,
Çile şavaşında kendini uğruna şehitliğe adadığı,
Canı her şeyi belki onun yagene varlığı,
Issız gecelerde hasretle bağrına bastığı,
Saçlarını gözyaşları ile ıslattığı,
Yaşadığı acılarını masal yapıp,
Uyutmak için anlattığı,
Tek yaşam kaynağı umudu her şeyi,
Yavrusu,,,,,,

Görürdüm akşamları iş dönüşü,
Kaldırıma oturmuş masum pırıl pırıl gözleri,
Bakıyordu insanlara, gelip geçenlere,
Derin derin düşünür gibi yüzünü yere,
Eğip başını hiç kaldırmıyordu uzun süre,
Komşu çocukların anne babam geliyor,
Sesleri ona acı veriyordu bizim anlayamadığımız bir dilde
Koşup babalarına sarılan çocuklara bakıyor,
Sonra başını eğip hayaller kuruyordu belki,
O küçücük dünyasında, belki bilmediği,
Tanımadığı babasını özlüyordu, kimbilir,

Annesinin uzaktan görünmesiyle bitiyordu
O mahzun duruşu birden,
Yerinden fırlıyordu eser kalmıyordu,
Biraz önceki halinden,
Koşup annesine sarılıyordu,
Öpüyordu yanaklarını,
Kurtulurcasına akşama kadar ona özleminden,
Kucağından indirip ellerini,
Tutuyordu annesi hadi gidelim yavrum,
Yürüyordu annesin yanında sevinçle sekerek,
Bir ara durup aniden,
Titrek bir sesle anne diyordu,
Baba ne? Ne demek,
Benimde babam varmı,
Anne eğilip bağrına basıyordu,
Baba nedir anlatamıyordu,,
Gözleri doluyordu birden,

Baban baban uzaklarda,
Yakında gelir yavrum,
Nurcanın Ayselin Recebin babası var,
Bende babamı istiyorum bende,
Diyordu çocuk,
Annenin gözlerinde yaş boncuk boncuk,
Belki hayatında en çok yaralıyan,
Baba kelimesiydi onu,
Oda babasız büyümüş bir yetimdi,
Bir baba onu hayatın derinliklerine,
Atmış terk edip gitmişti,
Ne kadar zordu çocuğuna anlatması,
Onuda terk edip gitmişti,
Daha doğmadan babası,
Ne kadar zordu anlatması ne kadar zor,
Nasıl derdiki baban bizi terk etti gitti,
Neyi nasıl anlatsın varmıyordu söylemeye dili,
Anlatsada anlamazdı çocuk o dilden,
Yaşlı gözleri gülümseyerek,
Yavrum baban yakında seni görmeye gelecek,
Ahhh diyordu içini çekerek,
Ahhh diyordu derinden ahh diyordu,
Biz böyle çile çekerken,
Mutlumusun başka bir kadınla şimdi sen,
Habersiz çektiklerimizden ne kadarda insafsızmışın meğer sen.