Bakmıyordu adam kadının gözlerine,
Kadının gözleri bakılacak göz mü değildi,
Yoksa adam göreceklerinden mi korkuyordu…
Bir mum ışığı karanlığında buluşmuştu yüzler..
Bir araya gelmeleri tesadüf değildi belki ama,
Sevinç miydi yoksa keder mi? ..
Ah bir bakabilseydi….
Neler anlatacaktı kadın kim bilir..
Tuzu kurumuş gözyaşında ki
tek bir damlada,
kim bilir neler, neler...
Ama olmadı..
Adam ciddi bir tavırla,
Taban ve tavan arasında dolaşan bakışlarında,
Boşluklar çiziyordu fikrince kendi hallerine..
Kadın sustu ve dokundu ellerine…
Adamın elleri hasret doluydu…
Ve sustular bozkır yangınları gibi..
...............................
......................'den sonra
Adam ceketini alıp gitti…
Giderken boşluklar kaldı kadında,,
Bu defa taban ve tavan kadının gözlerindeydi…
Öylece baka kaldı;
Fikrinden yüreğine düşen sessiz boşluklara…
Kadın,
Duvar,
Ve bir sürü boşluuuk..
Gece bitmek bilmedi..
29 ocak 07/beyoğlu -LaL
Aysel ZengingülKayıt Tarihi : 30.1.2007 04:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Her şeyin bir sebeb-i hikmeti vardır.
Mükemmel bir şekilde kaleme alınmış.
Kalemine sağlık
Kutlarım.
Saygı ve sevgilerimle.
TÜM YORUMLAR (2)