Kadın Severse Şiiri - Vildan Karabulut

Kadın kocaman bir okyanus gibi sever;
Bazen sessiz, sakin, durgun,
Bazen fırtınalar kopar,
Hırçın dalgalar patlar…
Kumsal bile bu kavgadan yorgun,
Sahilde şaşkın bekler kayıklar.

Kadın bazen bir rüzgar gibi sever;
Kızgınlık ve öfke dolu yüreğini,
Saklar derinlere, diyemez sevdiğini.
Önüne geleni yıkar, kırar, parçalar.
Sığmaz içine coşku dolu duygular.
Fırtına da olsa gelip-geçer bu rüzgar…

Kadın bir bahar yağmuru gibi sever;
Bazen berekettir sevda çölüne,
Bazen damlalar döner,
Büyük gözyaşı gölüne.
O sevgi, içinde bolca keder saklar,
Akan gözyaşları, tüm yürekleri aklar.

Kadın sonsuz bir güneş gibi sever;
Sanki her şey onun etrafında döner,
Yüzü aydınlık, yüreği sımsıcak…
Sevgi dağıtır herkese kucak kucak.
Heyecanı vardır, aşk doludur,
Onunla gidilen yol, mutluluğun yoludur.

Kadın başka canlılar gibi sever;
Bazen bir kuş gibi neşeyle öter,
Bazen yırtıcı kaplan, bazen munis bir kedi
Bazen ürkek bir ceylandır sanki,
Kimse bilmez içindeki gizemi.
Binlerce duygu ve yüzlerce sevgi…

Kadın bir demet çiçek gibi sever;
Sevgisinde zarif ince bir doku.
Her zaman bambaşka bir koku,
Her gün apayrı bir renk…
Hatta kadındaki güzellik,
Binlerce çiçeğe denk…

Kadın severse adam gibi sever;
Yiğitçe, mertçe, korkusuz.
Geceler boyu kalır da uykusuz,
Vazgeçmez asla sevdasından,
Onun için sevgi önemlidir,
Yansa da yüreği, söz etmez acısından.

Kadın aslında KADIN gibi sever;
Bu yazılanlar hepsi gerçek.
Bir kadının duygularını bilmek,
Çok iyi anlamak gerek.
Aslında hayattan tek istediği;
Onu çok sevecek bir yürek…

07/Mart/2009-Ankara