derinine düşünürdü de hep
yok gibi
nokta kadar umursanmadan
akardı nehirle beraber kadın.
ne zaman ki
ışık yaktı düşünceye...
ne zaman ki
sırtında mermi,
yürekte inanç,
gözler hedefte...
düştü yollara...
işte o zaman
bir hoş sedaydı.
ne zaman ki
hüznü sarıp sarmalayıp
devrimlerin kadını olmuştu
hak için,
adalet için,
canlar için...
o zaman
konuşamadığı anlar için,
biriktirdiği anılar için
içinde büyüttüğü ezik çocuğu
kaldırdı göklere
sarıp ümide
haykırdı 'var'lığını.
Kayıt Tarihi : 10.3.2007 08:33:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
