Kadın'ın Beyaz Korkuları Şiiri - Nimet Öner

Uzaklardan gelen bir kadın vardı,
Gözleri hüzün dolu,bakışları yere doğru,
Yüreği boydan boya kırıktı.
Kadın hasta yatağında,
Gözleri kapıda öylece bekliyordu,
Ama bekledikleri bir türlü gelmiyordu.
İnce çenesi titredi,
Sessiz sessiz aktı ahu gözleri,
Beyazdan korkuyordu kadın.

Vakti zamanında çocuk bedenine,
Beyaz bir entari giydirmişler gelinlik niyetine,
Rüzgarda sürüklenen, gül yaprağı gibi titreyen ellerine,
Kına sürmüşler evine-eşine kurban olsun diye.
O kına gözyaşının tuzuyla silinmiş zaman içerisinde,
Göğe savrulmuş içinden koparılan sevinçleri,
Kuzguni siyah saçları bir gecede ağarmış,
Aynalara bakamamış o geceden sonra.
Odasına girip çıkanlar,canını yakanlar,
Beyaz giymişti hepsi.

Bir hüzün sarmıştı kadını,
Gerçi yaşarken tatmıştı bir çok kez ölümü.
Ama hiç biri kuması kadar eksiltmemişti onu,
Eşikten girerken içeri,
Yüreği terk etmiş kafesini,
Soluksuz yaşamış kara bayramının arafesini.

Yine de seviyor işte insan kendisini
Bir soru belirmiş kafasında,
Şimdi sıra kefende miydi?
Köyünde aylarca yağan kar gibi,
Dağlardan düşen çığ gibi,
Oda beyazdı.

Elleri üşüdü Azrail yoklaması gibi,
Dalıp gitti gözleri.
Bir şeyler eksikti ama neydi?
Kayboldu kadın orta yerinden bir daha bulunamadı.
Bilemedim hayatın neresindeydi?
Ölüm-yaşam arasında gitti geldi,
Ama benden gidemedi,
Bir varmış bir yokmuş misali.

Konuşurken bulutlarını çatlatıp iki damla yaş süzüldü,
Çökmüş elmacık kemiklerinden aşağı.
Gülerken hüzün saklandı,
Zamanından önce beliren çizgilerinin arasına.
Öksürdü kadın mendiline kan sıçradı.
Yürü demişti doktorlar hastane koridorlarında,
Takati tükenmişti.
Kaderini,saklı olduğu esarette tüketiyordu.
Her şeyi, tüm yaşanmışlıkları kabul ediyormuş gibi,
Büyük bir sükunete büründü.
Tıpkı bir varmış bir yokmuş gibi...