Kadın Gittikten Sonra Şiiri - Seyrani Göl

Kadın gittikten sonra
ev, önce sesini unuttu.
Kapılar çalmadı artık,
telefon sustu,
çay bile tek kişilik dem olmamaya başladı.

Adam
önce direndi dağınıklığa.
Yastıkları düzeltti,
camları sildi,
fazla olan kupayı sessizce indirdi raftan.

Ama olmadı.
Bir yerde hep çift kalmıştı bir şeyler.
Bir bakış,
bir eşya,
bir hatıra…
içine sinmiş iz gibi duruyordu hâlâ.

Aynalardan kaçtı uzun süre.
Çünkü kendine bakarken
seni görmemek
neredeyse imkânsızdı, kadın.

Odanın bir köşesinde
bir buğu,
bir nefes,
bir adın kalmış gibiydi
hiç dağılmayan.

Sonra bir gece,
oturdu sessizliğin tam ortasına.
Ve ilk kez konuşmadı hiçbir şey.
Sustu duvarlar,
sustu saat,
sustu kalbi.

O sustukça
biriken kelimeler
boğazına düğümlendi.

“Sevmiştim seni,”
diye söylendi boşluğa.
“Geç kaldım.
Biliyorum.”

Ve işte o an anladı:
Kadın aslında çoktan gitmişti,
ama düşüşünü
adam ellerinde hissetmemişti hiç.
Meğer,
insan bazen
en çok
gidenin sessizliğinde bırakılırmış.
S.GÖL